H προέλευση των Ελλήνων και το όνομα Ελλάς

Στους χαλεπούς μας καιρούς, όπου τα πάντα είναι εύκολα, μα τόσο δύσκολα ταυτόχρονα έχει ιδιαίτερη σημασία να μην ξεχνάμε... Και επειδή έχει σημασία να γνωρίζουμε τα στοιχειώδη ας θυμηθούμε: Το όνομα Ελλάς σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία προέρχεται από...

τον Έλληνα  που ήταν γιος του Δευκαλίωνος και της Πύρρας και απέκτησε τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξάνθο. Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξάνθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τεσσάρων κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες. 

Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα (αρχ. Φθία), το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό ήρωα Αχιλλέα, επικεφαλής των περίφημων Μυρμιδόνων: «οι τ’ είχον Φθίην ήδ’ Ελλάδα καλλιγύναικα. Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί» (Ιλιάδα Β’ 683-4) Οι Έλληνες στο έργο του Ομήρου αναφέρονται επίσης ως Αχαιοί, Παναχαιοί, Δαναοί, Αργείοι και Πανέλληνες: «εγχείη δ’ εκέκαστο /ο Αίας ο ηγεμόνας των Λοκρών / Πανέλληνας και Αχαιούς» (Ιλιάδα Β’ 530). 

 Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αρχικά Ελλάς ήταν όνομα περιοχής κοντά στη Δωδώνη. Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην έχει προκαλέσει διάφορες συζητήσεις. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η λέξη προέρχεται από τους Σελλούς (<θ. σελ- = φωτίζω), ένα ελληνικό φύλο της Ηπείρου στο οποίο ανήκαν οι ιερείς της Δωδώνης. Ένα μέρος των Σελλών φέρεται να μετανάστευσε στη Φθία. Μέχρι τον Τρωικό Πόλεμο, η Ελλάς δεν επιχείρησε τίποτα απο κοινού: “Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ’ αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ’ από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ’ αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς.” 

 Ο Όμηρος δεν κάνει επίσης διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες και βαρβάρους: “Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης. Η νότια πλευρά του Παρθενώνα, Αθήνα Έλλην και Ελλάς Στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη αναφέρεται και ο τύπος Έλλοπες, ο οποίος προσδιόριζε κατοίκους της Δωδώνης και της βόρειας Εύβοιας. 

Ο Αριστοτέλης ορίζει τη Δωδώνη ως αρχική πατρίδα των Ελλήνων. Από μορφολογικής απόψεως θεωρείται ότι οι λέξεις Έλλην και Ελλάς αποτελούν παράγωγα του ουσ. Ελλοί – Έλλοι – Σελλοί, καθώς οι τύποι αυτοί απαντώνται στον ‘Ομηρο και τον Πίνδαρο. Ο Ησύχιος ερμηνεύει ως εξής: Έλλοί· Έλληνες οι εν Δωδώνη και οι ιερείς». ‘Ολοι αυτοί οι γλωσσικοί τύποι είναι αγνώστου ετύμου και σημασίας κατά τον κ. Μπαμπινιώτη. [3] Όπως αναφέρθηκε ήδη, στον Όμηρο η λέξη περιορίζεται τοπικά στους Θεσσαλούς της Φθίας, ενώ η χρήση της αργότερα στο αρχ. επίθ. Ελλανοδίκαι αύξησε το κύρος της λόγω της σημασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Ο Θουκυδίδης εξηγεί τη γεωγραφική επέκταση του όρου Έλληνες από τον μυθολογικό ήρωα Έλληνα, που ταξίδευε και δρούσε συχνά σε άλλες πόλεις. Ο Ηρόδοτος πιστεύει ότι ο όρος “Ελληνες χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την κοινή προέλευση των διαφόρων φυλών του ελληνικού χώρου. [3] Ο αποκλεισμός του μυθώδους από την ιστορίαν μου ίσως την καταστήση ολιγώτερον τερπνήν ως ακρόαμα, θα μου είναι όμως αρκετόν, εάν το έργον μου κρίνουν ωφέλιμον όσοι θελήσουν να έχουν ακριβή αντίληψιν των γεγονότων, όσα έχουν ήδη λάβει χώραν, και εκείνων τα οποία κατά την ανθρωπίνην φύσιν μέλλουν να συμβούν περίπου όμοια. Θουκυδίδης [2] 

 Οι Γραικοί 

 Στην προεπαναστατική Ελλάδα αναβιώνει μια πανάρχαια ονομασία των Ελλήνων, οι ονομασία Γραικοί, που χρησιμοποιήθηκε πριν ακόμη καθιερωθεί το Έλληνες. Σε επιγραφή τού 4ου π.Χ. αιώνα διαβάζουμε: «”Ελληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καλούμενοι». 

Ο Αριστοτέλης (Μετεωρολογικά 1,352α) γράφει: “ώκουνν [ενν. στην περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο] οι Σελλoί (πρόκειται για τους Ελλούς] και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες». Η πληροφορία του Αριστοτέλη και η γενικότερη παράδοση της αρχαιότητας συγκλίνουν στο ότι τόσο οι ονομασίες Γραικοί και Έλληνες όσο και η περιοχή της αρχικής εγκατάστασης των Ελλήνων τοποθετούνται στην περιοχή της Ηπείρου, γύρω από τη Δωδώνη και τα σημερινά Ιωάννινα. Στους αλεξανδρινούς χρόνους, η ονομασία Γραικοί συναντάται λιγότερο αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες. 

Στο Βυζάντιο παράλληλα με το Ρωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί της Δύσης / ρωμαιοκαθολικοί). Τον 15ο αιώνα (στη Σύνοδο της Φλωρεντίας) αναφέρονται «συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί». 

Ο δεινός αρχαιογνώστης Αδαμάντιος Κοραής και άλλοι προεπαναστατικοί συγγραφείς και αγωνιστές (Ρήγας, Χριστόπουλος κ.ά.) μιλούν για το «Γένος των Γραικών» και ο ανασκολοπισθείς Αθανάσιος Διάκος – αρνούμενος να ενταχθεί στον οθωμανικό στρατό… – απαντά περήφανα στους Τούρκους: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». 

 Με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους το όνομα Γραικοί αντικαθίσταται από το Έλληνες. Οι Γραικοί, είτε ως κάτοικοι (αργότερα) της Γραίας στην Εύβοια και της ευβοϊκής αποικίας Κύμης στην Κάτω Ιταλία είτε απευθείας (παλαιότερα) από την περιοχή τής Ηπείρου, έγιναν γνωστοί στους Ιταλούς, που τους ονόμασαν Graeci, από όπου και οι ξενικές ονομασίες των Ελλήνων ως Greek (αγγλ.), Grec (γαλλ.), Grieche (γερμ.). 

Ωστόσο, οι ξένοι χρησιμοποιούν για το Ελλάς το Hellas, ως επίσημη ονομασία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα προς τα ονόματα Greece (αγγλ.), Grece (γαλλ.) και Griechenland στα γερμανικά. [3]

Για την αντιγραφή μεγάλου μέρους του κειμένου: 

eranistis.net

Πηγή: http://panosxanos.blogspot.com/2012/12/h.html#ixzz2GEZIw8tM

Γιατί μας ανατριχιάζει το «γρατζούνισμα» της κιμωλίας;

Εάν σας προκαλεί ανατριχίλα η σκέψη και μόνο των νυχιών ή της κιμωλίας πάνω στον μαυροπίνακα, κατηγορήστε την... αμυγδαλή σας.

Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτή η πρωτόγονη περιοχή του εγκεφάλου, που έχει σχήμα αμυγδάλου (εξ ου και το όνομά της), βρίσκεται πίσω από την έμφυτη ενόχλησή μας προς τους υψηλής συχνότητας ήχους.

Η όλη μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Νιούκασλ, με την συμμετοχή 13 εθελοντών, οι οποίοι άκουσαν 74 διαφορετικούς ήχους και στη συνέχεια τους βαθμολόγησαν αναλόγως με το πόσο ευχάριστους ή δυσάρεστους τους θεωρούσαν. Εν όσω άκουγαν τους ήχους, οι επιστήμονες κατέγραφαν την ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλό τους.

Όσο πιο δυσάρεστος ήταν ένας ήχος, τόσο εντονότερη ήταν η ενεργοποίηση της αμυγδαλής και, εν συνεχεία, η ενεργοποίηση του ακουστικού φλοιού του εγκεφάλου (είναι το τμήμα που επεξεργάζεται τους ήχους).

«Πρωταθλητής» των δυσάρεστων ήχων αναδείχθηκε ο ήχος του μαχαιριού που «γρατζουνάει» ένα γυάλινο μπουκάλι. Την πεντάδα συμπλήρωναν ο ήχος του πιρουνιού στο ποτήρι, ο ήχος της κιμωλίας στον μαυροπίνακα, αυτός ενός χάρακα σε ένα γυάλινο μπουκάλι και τέλος τα νύχια στον μαυροπίνακα, γράφουν οι ερευνητές στην «Επιθεώρηση Νευροεπιστήμης».

Η ημερομηνία λήξεως στα μπουκάλια γάλακτος επιβλήθηκε από τον απόλυτο γκάνγκστερ, τον μαφιόζο Αλ Καπόνε!

Θυμήθηκα την ιστορία τώρα που το υπουργείο Ανάπτυξης από κοινού με το Αγροτικής Ανάπτυξης, παίρνουν μέτρα για να χτυπήσουν (λέμε τώρα) τα καρτέλ και την αισχροκέρδεια που έχει εκτινάξει τις τιμές των τροφίμων στα ύψη, μέτρα που μέχρι στιγμής σχετίζονται με τη διάρκεια ζωής των τροφίμων.


Συγκεκριμένα:

Έδωσαν το πράσινο φως για να πωλούνται νομίμως ληγμένα τρόφιμα στα σούπερ μάρκετ αλλά σε χαμηλότερη τιμή
Σκέφτονται να αυξήσουν τη διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος από τις 5 στις 9 ημέρες ( με το σκεπτικό ότι θα μειωθεί το κόστος επιστροφών που έχουν οι γαλακτοβιομηχανίες και επομένως θα μειωθεί η τιμή του γάλακτος)Όλα αυτά τα ωραία μου έδωσαν την ιδέα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία του Καπόνε και του πώς μπήκε ημερομηνία λήξεως στο φρέσκο γάλα.

Και αυτό γιατί η κεντρική ιδέα της ιστορίας είναι η μία και ίδια ανά τους αιώνες… πώς από ένα χαλασμένο γάλα και μια δηλητηρίαση, μπορεί κάποιος, εάν είναι ευφυής, διορατικός και κυρίως έχει «επιχειρήματα», να κάνει περιουσία στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας και των καταναλωτών.

Σύμφωνα με την ιστορία, κατ΄άλλους σύμφωνα με τον αστικό – μαφιόζικο μύθο,ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος, τα πήρε στο κρανίο όταν ένα μέλος της οικογένειάς του έπαθε δηλητηρίαση από χαλασμένο γάλα και αποφάσισε να κάνει τα δέοντα για να βάλει τάξη στην αγορά.

Ο Νονός των Νονών, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κανένας έλεγχος ούτε στη διαδικασία παραγωγής ούτε στη διαδικασία διανομής. Κανείς δεν ήξερε παρά μόνον από τη μυρωδιά εάν το γάλα ήταν φρέσκο εάν ήταν ημερών ή εάν είχε νοθευτεί με ολίγον από ύδωρ.

Ο Καπόνε, αντιλήφθηκε ότι η αγορά του γάλακτος κινούνταν σε «σκοτεινά» μονοπάτια και αυτά τα μονοπάτια ήταν η ειδικότητά του. Έτσι η δηλητηρίαση προσφιλούς του προσώπου, του έδωσε ιδέες για να ανοίξει νέες, νόμιμες και απόλυτα κερδοφόρες μπίζνες τη στιγμή μάλιστα που η ποτοαπαγόρευση θα τελείωνε σύντομα και ο τεράστιος στόλος με τα φορτηγά που διέθετε δεν έπρεπε να μείνει ανεκμετάλλευτος.

Έτσι αποφάσισε να βάλει όρους και να μπει στη μπίζνα του γάλακτος.

Ο Καπόνε έκανε δυο κινήσεις:
-αγόρασε ένα γαλακτοκομείο
-άρχισε να πιέζει το δημοτικό συμβούλιο του Σικάγου να πάρει απόφαση προκειμένου να μπει υποχρεωτικά στα μπουκάλια γάλακτος και σε εμφανή θέση ημερομηνία λήξεως.

Αυτή η δεύτερη κίνησή του ήταν το κλειδί για να ελέγξει την αγορά του γάλακτος στο Σικάγο…

Μέχρι τότε η αγορά ήταν τοπική και η διανομή γινόταν από τοπικό σωματείο. Ο Καπόνε, όμως, ήθελε να φέρει πιο φθηνό γάλα από το Γουινσκόσιν, πράγμα που σήμαινε ότι μέχρι να γίνει η διανομή στο Σικάγο θα είχε μπαγιατέψει και βέβαια να το μεταφέρει με τα δικά του φορτηγά και όχι μέσω του τοπικού σωματείου.

Οι «διαπραγματεύσεις» τόσο με το δημοτικό συμβούλιο του Σικάγου πήγαν κατ΄ευχήν όπως επίσης και με το τοπικό σωματείο όταν ο πρόεδρός του απήχθη και με τα λύτρα ύψους 50.000 δολαρίων που έδωσε το σωματείο ο Καπόνε έκανε τις πρώτες παραγγελίες φρέσκου γάλακτος με ημερομηνία λήξεως στο μπουκάλι!

Τρεις μήνες μετά ο Καπόνε μπήκε στη φυλακή για φοροδιαφυγή αφού, όμως, το γαλακτοκομείο είχε μεταβιβαστεί στο όνομα του δικηγόρου του.

Γιατί και πότε ξεκίνησαν να φιλιούνται οι.. άνθρωποι

Το φιλί, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι μια από τις πιο παράξενες ανθρώπινες δραστηριότητες. Ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία του. Πώς ξεκίνησαν λοιπόν οι άνθρωποι να φιλιούνται;

Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, το φιλί είναι η εξέλιξη της κίνησης που...
έκαναν οι άνθρωποι, αιώνες πριν, προσπαθώντας να μυρίσουν ο ένας τον άλλον, σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πληροφορίες για εκείνον. «Σε κάποιο σημείο, γλίστρησαν και κατέληξαν στα χείλη, διαπιστώνοντας ότι είναι πολύ καλύτερα», λέει ο Βον Μπράιαντ, ανθρωπολόγος στο πανεπιστήμιο Τέξας A&M και αυθεντία στο θέμα της εξέλιξης του φιλιού.

Για το μεγαλύτερο μέρος της πρώιμης ανθρώπινης ιστορίας, η όσφρηση ήταν η πιο σημαντική από τις αισθήσεις για τις διαπροσωπικές σχέσεις, εξηγεί η Σέριλ Κίρσενμπαουμ, συγγραφέας του βιβλίου «Η Επιστήμη του Φιλιού». Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την όσφρηση για να διαπιστώσουν τη διάθεση του άλλου, την υγεία του και την κοινωνική του θέση, λέει η ίδια. «Έτριβαν τη μύτη τους στο πρόσωπο του άλλου γιατί στο πρόσωπό μας υπάρχουν οσφρητικοί αδένες. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου, το τρίψιμο στο πρόσωπο μεταφέρθηκε στα χείλη κι έτσι γεννήθηκε το φιλί ως κοινωνικός χαιρετισμός», λέει η Κίρσενμπαουμ.

Το φιλί ως ρομαντική έκφραση θεωρείται ότι ξεκίνησε στην Ινδία, όπου το μεγαλύτερο ινδικό έπος που γράφτηκε στα σανσκριτικά περίπου το 1.000 π.Χ. το Μαχαμπχαράτα, περιελάμβανε τις πρώτες περιγραφές ενός ρομαντικού φιλιού στην ιστορία. «Ακούμπησε το στόμα της στο στόμα μου και έκανε έναν ήχο που μου προκάλεσε ευχαρίστηση», αναφέρει το ποίημα. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι την εποχή εκείνη, το ρομαντικό φιλί ήταν άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο και ότι στην Ευρώπη έγινε γνωστό από τον Μέγα Αλέξανδρο.

Η ίδια αναφέρει επίσης ότι στην αρχαία Ελλάδα, το φιλί ήταν ένας τρόπος για να επικοινωνήσει κάποιος την τάξη του, την κοινωνική του θέση και την πίστη του, μεταξύ ανδρών στο στρατό κυρίως. «Ήταν ένας τρόπος να εκφράσει κάποιος ένα είδος κοινωνικής ιεραρχίας», εξηγεί.

Το φιλί αναφέρεται και στην Οδύσσεια του Ομήρου, αλλά ως μια μορφή ικεσίας, όχι ως ρομαντική έκφραση, λέει η Κίρσενμπαουμ. Για παράδειγμα, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην πατρίδα και δέχεται το φιλί ενός από τους σκλάβους.

Για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, το σημείο που φιλάει κάποιος τον άλλον δείχνει τη θέση του σε μια βασιλική οικογένεια ή στο στρατό.

Κάποιος που ήταν κοινωνικά ισότιμος θα φιλούσε έναν άλλον άνδρα στο στόμα, ενώ οι υποδεέστεροι στρατιώτες, οι υπηρέτες και οι σκλάβοι φιλούσαν το μάγουλο, το χέρι, τα πόδια, τα ρούχα ή ακόμα και το έδαφος μπροστά σε κάποιον που εθεωρείτο πολύ ανώτερης καταγωγής για να δεχτεί φιλί. Αυτό συνεχίστηκε και τον 18ο αιώνα.

Αλλά την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα, οι Ρωμαίοι έβλεπαν διαφορετικά το φιλί. Στη συλλογή του των ερωτικών ελεγειών «Amores» (Έρωτες), ο Οβίδιος αναφέρεται στο «savium», το οποίο οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «φιλί της ψυχής» και που σήμερα, όπως εξηγεί ο Μπράιαντ, είναι το γαλλικό φιλί. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος επιχείρησε να απαγορεύσει το φιλί γιατί θεωρούσε ότι έτσι μεταδιδόταν η λέπρα, λέει η Κίρσενμπαουμ.

«Αλλά απέτυχε, γιατί στους ανθρώπους άρεσε πραγματικά να φιλιούνται», προσθέτει.

Στη Βίβλο, το φιλί αναφέρεται εννέα φορές, αλλά μόνο στην Προς Ρωμαίους επιστολή πρόκειται για ρομαντικό φιλί. Υπάρχει το φιλί της προδοσίας (του Ιούδα), φιλιά χαιρετισμού, φιλιά υποταγής και το φιλί της ζωής στο βιβλίο της Γενέσεως.

Πολλοί Πάπες προσπάθησαν στη διάρκεια του χρόνου να απαγορεύσουν το ρομαντικό φιλί. Το 1312 ο Πάπας Κλεμέντιος Ε’ διακήρυξε ότι «το φιλί που δίδεται με σκοπό τη συνουσία εκτός γάμου θα θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα».

Την εποχή εκείνη το φιλί παρέμενε άγνωστο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Όταν οι ευρωπαίοι ιεραπόστολοι μετέβησαν στην Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία τον 19ο αιώνα, διέδωσαν το φιλί σε μέρη όπου το αποστρέφονταν.

«Διέδωσαν το φιλί μαζί με τον λόγο του Θεού σε πολλούς από αυτούς τους λαούς», λέει ο Μπράιαντ.

Στην Ιαπωνία, το φιλί αρχικά θεωρήθηκε προσβλητικό, όταν δηλαδή το διέδωσαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα. Όταν εκτέθηκε στο Τόκιο το γλυπτό του Ροντέν, «Το Φιλί», τη δεκαετία του 1920, το έκρυψαν πίσω από ένα παραβάν, ενώ οι σκηνές με φιλιά αφαιρούνταν προσεκτικά από τις ταινίες του Χόλιγουντ που προβάλλονταν στην υπό κατοχή Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα το φιλί λαμβάνει πολλές διαφορετικές έννοιες, σύμφωνα με τον σύμβουλο σχέσεων στο Σικάγο Τζέφρι Σάμπερ, συγγραφέα ενός βιβλίου για τη σημασία του φιλιού.

«Το φιλί είναι επικοινωνία με τα σώματα. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στα λόγια μας και τις πράξεις μας».

O Pacman και η ιστορία του ονόματος του... ...Ποιός έκανε το "perfect game"

Το Pac-Man είναι χωρίς υπερβολή το δημοφιλέστερο arcade game όλων των εποχών, κάνοντας θραύση από την πρώτη κιόλας μέρα της εμφάνισής του στις κονσόλες, με ουρές μικρών και μαγάλων να περιμένουν να πάρουν θέση! Το παιχνίδι εμφανίσθηκε πρώτη φορά στις 12 Μαΐου 1980 στην Ιαπωνία, παίρνοντας σιγά σιγά το δρόμο του προς τις αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής.


Πολύ σύντομα ο Pac-Man κατέκτησε τον κόσμο… τρώγοντας ασταμάτητα τελίτσες και φαντάσματα μέσα σε έναν λαβύρινθο.
«Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις ένα επιτυχημένο παιχνίδι, πόσω μάλλον κάποιο που βασίζεται αποκλειστικά στο… φαγητό!», αναφέρει ο σχεδιαστής Toru Iwatani, υπάλληλος στην εταιρεία Namco, ο οποίος εμπνεύστηκε από το στρογγυλό σχήμα της… πίτσας (που της λείπει ένα κομμάτι) αλλά και από τον ιαπωνικό χαρακτήρα για το «στόμα» στη στρογγυλεμένη, όμως, εκδοχή του. Το αρχικό όνομα του παιχνιδιού ήταν «Pakkuman», εμπνευσμένο από την ιαπωνική λέξη «Paku-Paku», η οποία χρησιμοποιείται για να περιγράψει το θόρυβο που κάνει κανείς ανοιγοκλείνοντας το στόμα του, αλλάζοντας σε Puck-Man μόλις κυκλοφόρησε στην αγορά.



Μόλις, όμως, ο Puck Man έκανε την εμφάνισή του στη Βόρεια Αμερική το 1981 από την εταιρεία Midway, αποφασίστηκε και η αλλαγή του ονόματος επειδή η επιγραφή «Puck-Man» πάνω στις κονσόλες μπορούσε εύκολα να αλλάξει σε «*uck-Man», σημαίνοντας, βέβαια, κάτι εντελώς διαφορετικό! Έτσι ο Pac-Man και η παρέα του (Blinky, Pinky, Inky και Clyde) μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι των… βιντεοπαιχνιδιών, κερδίζοντας όλους τους αντιπάλους τους στα σημεία, και μάλιστα με διαφορά.



Για την ιστορία αξίζει να σημειώσουμε ότι το παιχνίδι αποσύρθηκε τον Ιούνιο του 2007, μετά από 30 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στη βιομηχανία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ενώ το ρεκόρ πόντων αλλά και ολοκλήρωσης και των 256 λαβυρίνθων του παιχνιδιού κατέχει ο Μπίλι Μίτσελ από το 1990: Οδήγησε τον Pac-Man μέσα από τους 256 λαβυρίνθους με το μέγιστο δυνατό σκορ, δίχως να χάσει ούτε μία ζωή. Μάζεψε όλα τα μπόνους και έφαγε όλα τα μπλε φαντάσματα. Το μέγιστο δυνατό σκορ είναι 3.333.360 και λέγεται «τέλειο αποτέλεσμα» («perfect game»).

Τι σημαίνει το επώνυμό σας; Δείτε από πού κατάγεστε !!!

Όπως ακριβώς τα ονόματα έτσι και τα επώνυμα (ή «τα οικογενειακά μας ονόματα» αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Μανώλη Τριανταφυλλίδη) όχι μόνο σημαίνουν κάτι, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για τη γεωγραφική καταγωγή τους, την παλαιότητά, ακόμη και τη γλωσσική τους ιδιαιτερότητα.

«Τα περισσότερα ελληνικά επώνυμα προέρχονται συνήθως είτε από τοπωνύμια- όπως Μανιάτης από τη Μάνη, Μωραΐτης από το Μοριά- είτε από διάφορα παρατσούκλια τα οποία ενέπνεαν στους ανθρώπους», αναφέρει η κ. Φούλα Πισπιρίγκου, φιλόλογος, και προσθέτει: «Από εκεί και πέρα υπάρχουν και μερικές καταλήξεις οι οποίες υποδηλώνουν καταγωγή, όπως για παράδειγμα τα σε ‘ίδης’ και ‘άδης’ που είναι καταλήξεις των Ποντίων, τα σε ‘ογλου’ που είναι Μικρασιατικά και σημαίνουν ο γιος του τάδε, το ‘πουλος’ που απαντάται στην Πελοπόννησο, το «άκος» στη Μάνη και το «άκης» που είναι κρητικό».

Συνοψίζοντας, λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε τα επώνυμα σύμφωνα με τη σημασία τους σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, που δηλώνουν αντίστοιχα βαφτιστικό όνομα, καταγωγή, επάγγελμα και παρατσούκλια (ή προσωνύμια).

Πατρωνυμικά:Αυτά που χρησιμοποιούν για ρίζα τους βαφτιστικά ονόματα, είναι μαζί με τα παρατσούκλια το συχνότερο είδος των οικογενειακών ονομάτων. Τα συναντούμε σε ονομαστική πτώση (π.χ. Κωστής, Γεωργής), σε γενική (π.χ. Γεωργίου, Δημητρίου), αλλά και με πολλές καταλήξεις ή υποκοριστικά (π.χ. Στεφανίδης, Αθανασούλας).

Μητρωνυμικά: Αυτά τα οποία βασίζονται στο όνομα της μητέρας, για παράδειγμα Κώστας Ελένης (δηλαδή ο Κώστας της Ελένης). Είναι αρκετά σπάνια και χωρίζονται και αυτά σε κατηγορίες ανάλογα με το επάγγελμα της μητέρας ή του άντρα της (Καλογραίας, Μακαρονούς, Μαμμής, Τσαγκαρίνας), την καταγωγή της μητέρας (Αμουργιανής, Αραπίνης, Βλάχας), ακόμα και το… ελάττωμα της μητέρας (Βουβής, Καμπούρας).

Εθνικά: Είναι τα επώνυμα τα οποία δηλώνουν καταγωγή και φανερώνουν τον τόπο που γεννήθηκε ή έζησε αυτός που έχει το όνομα. Αναφέρονται συνήθως σε χωριά ή ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές και οι καταλήξεις τους είναι δεκάδες. Οι πιο συνήθεις είναι οι εξής:

-(ι)ώτης: Τσιριγώτης, Λεπενιώτης, Ανδριώτης, Ηπειρώτης κτλ.

-ίτης: Μπεγλίτης, Πολίτης, Αργυροκαστρίτης κτλ.

-ιανος: Κουταλιανός, Ελεκιστριάνος, Ψαριανός, Σακαρετσιάνος, Χρυσοβιτσιάνος κ.α.

-ινός: Πατρινός, Παργινός, Ζακυνθινός, Καλαβρυτινός

-αίος: Κερκυραίος, Ρωμαναίος κτλ.

Επαγγελματικά: Επώνυμα τα οποία δηλώνουν επαγγέλματα τα οποία χάνονται στα βάθη των αιώνων. Από τα βυζαντινά χρόνια (Αμπελάς, Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης, Γραμματικός, Παλαιολόγος, Δούκας, Λογοθέτης) μέχρι τα νεοελληνικά (Γελαδάρης, Αρκουδάρης, Περιβολάρης, Ψαράς, Σαμαράς, Κουρέας, Ασβεστάς, Βαγενάς).

Παρατσούκλια: Αποτελούν τον κύριο όγκο των επωνύμων μαζί με τα πατρωνυμικά και προέρχονται κατά κύριο λόγο από χαρακτηρισμούς που βασίζονται σε σωματικές (Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης, Λεβέντης), πνευματικές και ηθικές ιδιότητες (Βιαστικός, Αγέλαστος, Θλιμμένος, Κατεργαράκος). Μπορούν να προέρχονται όμως και από παρομοιώσεις με ζώα (Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης), με φυτά (Γαρούφαλος, Καρπούζης, Πιπέρης, Ρεβίθης) ή να υποδηλώνουν συγγένεια και ηλικία (Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας).

Τα επώνυμα όμως, δεν εμφανίστηκαν μόνο με τον αρχικό τους τύπο. Πολλά από αυτά σχηματίζουν παράγωγα με διάφορες καταλήξεις ή είναι σύνθετα με την βοήθεια λέξεων οι οποίες χρησιμεύουν ως πρώτο συνθετικό. Όσον αφορά τις καταλήξεις, αποτελούν ένα γλωσσικό… GPS για να καταλάβουμε από ποιο μέρος της Ελλάδας κατάγεται κάποιος. Έτσι έχουμε τα εξής:

-ίδης: Πόντος (Τουντουλίδης, Κοντογιαννίδης, Πετρίδης)

-άδης: Πόντος (Γεωργιάδης, Καλγρεάδης, Φωτιάδης)

-ούδης ή – ουδάς: Μακεδονία – Θράκη (Λαμπρινούδης, Νικολούδης, Σπανούδης, Φραγκούδης, Ψαρούδας, Μαρούδας)

-όγλου: Μικρά Ασία (Πεσμαζόγλου, Κουρατζόγλου, Ασλάνογλου)

-άκης: Κρήτη (Παπαδάκης, Σαββάκης)

-άκος: Μάνη (Παντελάκος, Δημητράκος, Μαυροειδάκος)

-πουλος: Κυρίως στην Πελοπόννησο (Νικολακόπουλος, Αβραμόπουλος, Ανδρικόπουλος)

-άτος: Κεφαλονιά (Δημητράτος, Γιανουλάτος, Γερολυμάτος)

-έλης: Μυτιλήνη, Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο (Παπαδέλης, Χαμαλέλλης, Χωριατέλλης, Ξαφέλλης, Κοντέλλης)

-ούσης: Χίος (Χαλκούσης,Παϊδούσης)

Ας δούμε λοιπόν την ετυμολογία μερικών εκ των πιο συνηθισμένων ελληνικών επωνύμων:

Παλαιολόγος: Από το μτγν.ρημ.παλαιολογώ, λέω, ομιλώ περί αρχαίων-παλαιών πραγμάτων. Επώνυμο της τελευταίας δυναστείας του Βυζαντίου. Συνηθέστατο επώνυμο σήμερα, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του «Παλαιολόγος» ως βαφτιστικού.

Βασιλόπουλος: Αρκετά συνηθισμένο επώνυμο, με προφανή προέλευση από το βαφτιστικό Βασίλειος, με το επίσης σύνηθες τρόπο σχηματισμού επωνύμου με την κατάληξη -όπουλος.

Οικονόμου: Συχνότατο ελληνικό επώνυμο, κυρίως λόγω της σημασίας της λέξης οικονόμος ως εκκλησιαστικός αξιωματούχος, κληρικός, υπεύθυνος κυρίως για την οικονομική διαχείριση εκκλησίας ή μοναστηριού.

Παπαδόπουλος: Γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι), ίσως το πολυπληθέστερο όνομα στην Ελλάδα μαζί με την κατάληξη -οπουλος.

Καραγιάννης: Σύνθετο όνομα από τούρκικη λέξη kara = μαύρος, μελαχρινός συν το βαφτιστικό όνομα Γιάννης.

Κωνσταντόπουλος: Γιος ή απόγονος του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος προέρχεται από το λατινικό Constantinus.

Αγγελόπουλος : Επώνυµο πατρωνυµικό που προέρχεται από το βαφτιστικό όνοµα Άγγελος συν την κατάληξη –όπουλος.

Ρήγας: Από το νεοελληνικό ρήγας, λαϊκότροπα ο βασιλιάς (μεσαιωνικό ρήγας). Προέρχεται από το ελληνιστικό ρηξ, αιτιατική ρήγα, που προέρχεται από το λατινικό rex.

Χατζής: Σύνηθες πρόθεμα σε πολλά ελληνικά επίθετα(Χατζηνικολάου, Χατζηδημητρίου, Χατζόπουλος, Χατζίδης , Χατζηδάκης κ.α.). Σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη: Άτονη προτακτική λέξη που ακολουθείται πάντα από το ενωτικό (-) και έμπαινε πριν από βαφτιστικά ή οικογενειακά ονόματα ως τιμητικός τίτλος για να δηλώσει ότι ένας ορθόδοξος χριστιανός επισκέφτηκε ως προσκυνητής τους Άγιους Τόπους.

Βουδούρης: Επώνυμο το οποίο έχει την ίδια αρχή με το Μπουντούρης, προέρχεται απο τη δημώδη/διαλεκτική λέξη βουδούρης (μπουντούρης) που δηλώνει το βραχύσωμο και παχύ άνθρωπο .Η λέξη προέρχεται απο το τουρκικό bodur, με την ίδια σημασία.

Μίχας: Πρόκειται για αρβανίτικη παραλλαγή του ονόματος Μιχαήλ-Μιχάλης. Σε ελληνόφωνους πληθυσμούς η υποκοριστική παραλλαγή του ονόματος ήταν συνήθως “Μίχος”.

Περδικάρης: Επαγγελματικό επώνυμο, απο το ουσ. περδικάρης(παλαιοτ. περδικάριος), απο το ουσ. πέρδικα(
Πολίτης: Η ετυμολογία του επωνύμου αυτού είναι προφανής. Η περίπτωση να προέρχεται από μια οποιαδήποτε πόλη, εκτός από την Πόλη, δεν είναι τόσο πιθανή επειδή δεν υπήρχε λόγος να μην σχηματιστεί το επώνυμο π.χ. Γιαννιώτης από τα Γιάννενα, Σμυρνιός από τη Σμύρνη κ.ο.κ.

10 πράγματα που (ίσως) δεν ξέρεις για το χρήμα

10 πράγματα που (ίσως) δεν ξέρεις για το χρήμα




Από την αρχαία Κίνα μέχρι και τις μέρες μας, η εξέλιξη του χρήματος κρύβει εκπλήξεις, αναπάντεχα γεγονότα και κωμικοτραγικές καταστάσεις…

Την ώρα που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βρουν οριστική λύση με την παραχάραξη χρήματος, το λανσάρισμα του τραπεζογραμματίου των 100 δολαρίων υποτίθεται ότι θα τελειώνει μια και καλή με το ψηφιακό κοπιάρισμά του.

Στο διάβα του χρόνου ωστόσο, η ιστορία των χαρτονομισμάτων βρίθει από περιστατικά για γερά νεύρα!

Ας δούμε μερικά ορόσημα για το χρήμα που ενδεχομένως δεν είναι και πολύ γνωστά…

• Το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα

Είναι πράγματι τεράστιο! Με μέγεθος που φτάνει εκείνο ενός νομικού εγγράφου, το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα του κόσμου είναι το τραπεζογραμμάτιο των 100.000 πέσος που κυκλοφόρησε η κυβέρνηση των Φιλιππίνων το 1998.

Με αφορμή τα 100 χρόνια ανεξαρτησίας από τον ισπανικό ζυγό, το επετειακό χαρτονόμισμα είναι διαθέσιμο μόνο για συλλεκτικούς σκοπούς, αφού το πραγματικό του κόστος είναι κάπου 180.000 πέσος (περίπου 3.700 δολάρια).

• Ένα στο εκατομμύριο

Το χαρτονόμισμα με τη μεγαλύτερη ονομαστική αξία που εκδόθηκε ποτέ από την Τράπεζα της Αγγλίας ήταν 1 εκατ. λιρών και κυκλοφόρησε το 1948 ως προσωρινό μέτρο κατά τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του Σχεδίου Μάρσαλ. Σχεδιασμένα για χρήση αποκλειστικά από την αμερικανική κυβέρνηση, τα τραπεζογραμμάτια ακυρώθηκαν μόλις λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία τους, επιτρέποντας σε πολύ λίγα να φτάσουν σε χέρια ιδιωτών.

Το γεγονός βέβαια ότι είναι ακυρωμένα δεν σημαίνει ότι είναι και χωρίς αξία: το 2008, ένα από τα δύο χαρτονομίσματα που υπάρχουν ακόμα πουλήθηκε σε δημοπρασία έναντι 120.000 δολαρίων…

• Το πρώτο ΑΤΜ στον πλανήτη

Πρόκειται αναμφίβολα για τη δεύτερη καλύτερη ιδέα που συνέλαβε κάποιος στο μπάνιο του. Την πρώτη την «καπάρωσε» ο Αρχιμήδης! Ενώ έπαιρνε το λουτρό του λοιπόν, ο εφευρέτης John Shepherd-Barron επινόησε αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως ΑΤΜ, παρόλο που για το όνομα υπάρχουν ακόμα και σήμερα διαμάχες. Ο Shepherd-Barron πήγε την εφεύρεσή του στη βρετανική τράπεζα Barclays, η οποία την υιοθέτησε επιτόπου.

Το πρώτο μοντέλο κατασκευάστηκε και στήθηκε στο Λονδίνο το 1967. Παρά το γεγονός ότι το μηχάνημα χρησιμοποιούσε κωδικούς PIN, ιδέα που ο Shepherd-Barron ισχυρίζεται επίσης ότι ανακάλυψε, η λειτουργία του βασιζόταν σε ραδιενεργά ισότοπα (άνθρακας 14), καθώς οι μαγνητικές κάρτες ανάληψης δεν είχαν ακόμη κυκλοφορήσει. Άλλη μια διαφορά από τη μοντέρνα εκδοχή του; Δεν χρέωνε προμήθειες!

• Η καταγωγή του «$»

Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα από πού έλκει την καταγωγή του το περίφημο σήμα «$», το Γραφείο Χαρακτικής και Εκτυπώσεων των ΗΠΑ ωστόσο έχει μια ιδέα: το σχέδιο που χρησιμοποιούταν αρχικά για να διακρίνονται τα ισπανικά από τα μεξικανικά πέσος, το «P S», άρχισε σταδιακά να γράφεται με το «S» πάνω στο «P».

Το νέο σύμβολο χρησιμοποιήθηκε μαζικά πριν από το 1875, οπότε και κυκλοφόρησε το πρώτο χάρτινο δολάριο των ΗΠΑ. Και σε περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει, το «$» δεν εμφανίζεται σε κανένα χαρτονόμισμα των ΗΠΑ…

• Δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου

Όλα τα χαρτονομίσματα φθείρονται στο τέλος. Όσο μικρότερη μάλιστα η αξία τους, τόσο περισσότερο χρησιμοποιούνται, άρα και πιο σύντομος ο χρόνος ζωής τους. Ένα χαρτονόμισμα 1 δολαρίου, για παράδειγμα, έχει προσδόκιμο ζωής 21 μηνών, την ίδια στιγμή που το τραπεζογραμμάτιο των 100 δολαρίων ζει περισσότερα από 7 χρόνια. Μέσα στο διάστημα αυτό η αξία του φυσικά θα μειωθεί, λόγω του πληθωρισμού…

• Η μάχη της Αμερικής με τα πλαστά χαρτονομίσματα

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το πλαστό χρήμα έγινε τόσο μεγάλο πρόβλημα στις ΗΠΑ που το 1/3 των χαρτονομισμάτων ήταν ψεύτικα! Η κυβέρνηση έπρεπε να δράσει: το 1865, ένα ειδικό τμήμα του υπουργείου Οικονομικών συστήθηκε για να παλέψει με την πλαστογραφία, πριν αυτή υπονομεύσει ολάκερο το τραπεζο-οικονομικό σύστημα. Η υπηρεσία υπάρχει μέχρι και τις μέρες μας, αν και πλέον έχει αυξημένες και ποικίλες αρμοδιότητες: μιλάμε φυσικά για τις Μυστικές Υπηρεσίες! Ο πρόεδρος Λίλκολν σύστησε λοιπόν τις Μυστικές Υπηρεσίες στις 14 Απριλίου 1865 (τραγική ειρωνεία: τη μέρα που έμελλε να δολοφονηθεί) με πρωταρχική αποστολή τους παραχαράκτες…

• Η Ελισάβετ παντού

Από την Αυστραλία μέχρι το Τρινιδάδ και Τομπάγκο, το πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ φιγουράρει στα χαρτονομίσματα 33 διαφορετικών χωρών, καθιστώντας τη το πλέον δημοφιλές πρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Καναδάς ήταν μάλιστα το πρώτο κράτος που θα χρησιμοποιούσε τη βασίλισσα της Βρετανίας στο χαρτονόμισμά του (εκτός Αγγλίας φυσικά), το 1935. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πάνω από 26 διαφορετικά πορτρέτα της βασίλισσας θα χρησιμοποιούνταν στη Βρετανία και τις αποικίες της, από τα μικράτα της Ελισάβετ μέχρι και την τωρινή της ηλικία…

• Βρώμικο χρήμα

Κυριολεκτικά! Αποδεικνύεται λοιπόν ότι όλο το χρήμα θα μπορούσε να ξεπλυθεί: τα χαρτονομίσματα είναι βρώμικα. Πλήθος ερευνών υποδεικνύουν ότι η πλειονότητα των αμερικανικών χαρτονομισμάτων φέρουν ίχνη από κοκαΐνη, ακαθαρσίες, μέχρι και περιττώματα. Έρευνα του 2002 διαπίστωσε μάλιστα ότι στο 94% των τραπεζογραμματίων της Αμερικής υπάρχουν παθογόνοι οργανισμοί, ιοί και βακτήρια, όπως ο σταφυλόκοκκος, καταλήγοντας ότι το χαρτονόμισμα είναι πολύ πιο ακάθαρτο και μολυσμένο ακόμα και από την οικιακή μας τουαλέτα!

• Ένα πληθωριστικό έθνος

Σε μια προσπάθεια να αναμετρηθεί με τον υπερπληθωρισμό, που είχε αγγίξει το αστρονομικό νούμερο του 231.000.000% (κάνοντας το ψωμί να στοιχίζει 300 δισ. δολάρια Ζιμπάμπουε!), η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε έδωσε στην κυκλοφορία χαρτονόμισμα 100 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (Ζιμπάμπουε)! Λίγες εβδομάδες βέβαια αργότερα, οι ηγέτες της χώρας αποφάσισαν να αφήσουν τους κατοίκους να κάνουν τις συναλλαγές τους και σε άλλα νομίσματα, κίνηση που περιόρισε τον τεράστιο πληθωρισμό για μπόλικους μήνες…

• Το πρώτο χάρτινο χρήμα

Τα χάρτινα νομίσματα πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από τους Κινέζους κατά τη δυναστεία των Tang (618-907 μ.Χ.), κυρίως για ιδιωτικές συναλλαγές, πιστώσεις και δάνεια. Έπρεπε να περάσουν μάλιστα πάνω από 500 χρόνια προτού γενικευτεί η πρακτική των χαρτονομισμάτων στην Ευρώπη, περί τον 17ο αιώνα. Κι ενώ έπρεπε να περάσουν άλλοι δύο αιώνες για να γίνει το χάρτινο χρήμα κοινός τόπος για τον κόσμο, η Κίνα αντιμετώπιζε ήδη την πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση: η παραγωγή χαρτονομισμάτων είχε γίνει τόσο εκτεταμένη, που η αξία τους κατρακύλησε, κάνοντας τον πληθωρισμό να «πετάξει».

Η Κίνα αναγκάστηκε λοιπόν το 1445 να εξαλείψει τα χαρτονομίσματα εντελώς από τις συναλλαγές και δεν θα επανεμφανιστούν στην οικονομία της πριν περάσουν μπόλικοι αιώνες!

Η ιστορία πίσω από το τοπίο των Windows XP

Το default wallpaper των Windows XP είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις δημοφιλέστερες εικόνες της ψηφιακής εποχής. Έχετε αναρωτηθεί, όμως, τι ακριβώς απεικονίζει; Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν αρκετοί, πρόκειται για φωτογραφική λήψη και όχι για ένα image που δημιουργήθηκε σε υπολογιστή


Η ολλανδική έκδοση των Windows -και μόνο αυτή- αναφέρει ως όνομα αρχείου για το συγκεκριμένο image τη λέξη Ireland, κάτι που οδήγησε πολλούς να θεωρήσουν ότι πρόκειται για ένα τοπίο στην ομώνυμη νησιωτική χώρα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε στην περιοχή Sonoma της California από τον Αμερικανό φωτογράφο Charles O’Rear.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1996, πέντε χρόνια πριν την κυκλοφορία των Windows XP. Δεν είναι γνωστό το ακριβές ποσό που δόθηκε στον O’Rear για να παραχωρήσει τη φωτογραφία του, ο ίδιος πάντως έχει δηλώσει ότι είναι ένα «υπέρογκο ποσό, το δεύτερο υψηλότερο που έχει δοθεί για φωτογραφία μετά το ενσταντανέ που απεικονίζει τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Bill Clinton να αγκαλιάζει τη Monica Lewinski». Σημειωτέον ότι η φωτογραφία δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία, σύμφωνα πάντα με το φωτογράφο.

Δέκα χρόνια μετά τη λήψη, το 2006, το συγκεκριμένο σημείο αποτέλεσε και πάλι θέμα φωτογραφίας. Αυτή τη φορά, όμως, το αποτέλεσμα ήταν κάθε άλλο παρά εντυπωσιακό, καθώς τη θέση του ειδυλλιακού τοπίου είχε πάρει ένας μάλλον αδιάφορος αμπελώνας.
Για όσους θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες οι ακριβείς συντεταγμένες του σημείου είναι 38.248966, -122.410269.

Η παράξενη ιστορία της λέξης «ΟΚ»

Η λέξη «ΟΚ» είναι ευρέως γνωστή και χρησιμοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο για να δηλώσει ότι «όλα είναι εντάξει».
Αποτελεί τη δεύτερη πιο γνωστή λέξη στον κόσμο (μετά από την Coca Cola!) και η δημοφιλία της έγκειται στο γεγονός της… ευκολίας της! Παρόλα αυτά είναι μία από τις πιο παράξενες εκφράσεις που έχουν επινοηθεί και κρύβει πίσω της μια περίεργη ιστορία σχετικά με τη γέννησή της.



Βρισκόμαστε στη Μασαχουσέτη του 1830 όταν οι εκδότες μιας εφημερίδας αποφάσισαν για τη δική τους ευκολία να επινοήσουν διάφορες συντομογραφίες, που όμως όλες έπεσαν στο κενό και καμία από αυτές δεν εδραιώθηκε στη γλώσσα. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία της λέξης «ΟΚ». Ήταν 23 Μαρτίου 1839 όταν το ΟΚ εισήχθη στον κόσμο, στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας «Boston Morning Post», όπου σε μια ολόκληρη παράγραφο οι εκδότες επεξηγούσαν στους αναγνώστες τη σημασία του: Αll correct, δηλαδή «όλα σωστά».

Το 1837 οι ΗΠΑ ετοιμάζονταν να εκλέξουν τον 8ο πρόεδρό τους. Υποψήφιος και ακλόνητο φαβορί ήταν ο Δημοκρατικός Martin Van Buren, ο οποίος καταγόταν από την περιοχή Old Kinderhook της Νέας Υόρκης. Για ευκολία στην προεκλογική του εκστρατεία αποφασίστηκε ο Van Buren να χρησιμοποιήσει το παρατσούκλι «Old Kinderhook» και μάλιστα το σύνθημα ήταν: Ψηφίστε τον «O.K.». Το αποτέλεσμα ήταν θετικό για τον Van Buren, που εξελέγη 8ος πρόεδρος των ΗΠΑ, και το «ΟΚ» είχε βρει πια τη θέση που του ταίριαζε μέσα στη γλώσσα.

Το νόημα ήταν απλό: «Όλα καλά», όπως συνέβη, δηλαδή, και με την εκλογή του Van Buren. Μέχρι το 1900 η χρήση του «ΟΚ» ήταν σχετικά περιορισμένη και αφορούσε όχι τόσο στην καθομιλουμένη όσο στην εμφάνισή του σε επαγγελματικά έγγραφα και σε τηλεγραφήματα. Τον 20ό αιώνα έκανε το «ΟΚ» το μεγάλο άλμα, περνώντας σε γενική χρήση ως βασική λέξη της γλώσσας, την οποία οι άνθρωποι επέλεγαν να χρησιμοποιήσουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο και στις συζητήσεις τους, δηλώνοντας ότι »όλα βαίνουν καλώς»!

Σιγά σιγά το «ΟΚ» πέρασε τα σύνορα και η χρήση του επεκτάθηκε σε πολλές χώρες, ενώ αποτελεί σήμερα έναν από τους πλέον οικείους ήχους ανά τον κόσμο. Η προέλευσή του ξεχάστηκε και έμεινε μόνο η ερμηνεία που την ακολούθησε. Άλλωστε το «ΟΚ» είναι η πιο εύκολη λέξη στον κόσμο και για έναν ακόμη λόγο: Όταν την πεις δεν χρειάζεται να εξηγήσεις κάτι, δεν υποχρεούσαι να εκφράσεις γνώμη… Σχολιάζεις απλώς μια κατάσταση με απλά λόγια. Σας έπεισα ή δεν σας έπεισα; Ή ακόμη καλύτερα «είστε ΟΚ;»!

"Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΝ ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΝ"…τι σημαίνει;

Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!


Το τραγουδούσαμε όταν είμασταν μικροί και το τραγουδούν ακόμα στα παιχνίδια! Τί σημαίνει Α μπε μπα μπλον του κείθε μπλον; Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη! Μεταξύ πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα...

Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι: δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)
«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.» Τι σημαίνουν αυτά;

Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα πει κάποιος. Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική γλωσσα δέχθηκε πολλές προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων - εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Με τον τρόπο αυτό, στην Ελληνική γλώσσα εισήλθαν όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Η όλη στιχομυθία, προέρχεται από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες και ταυτόχρονα γυμνάζονταν στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες. Πολίτης - Οπλίτης).

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα; Μα..απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!

Η ιστορία του κέτσαπ

Γνωρίζετε από πού ξεκίνησε;

Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν liquamen τον πρόγονο του κέτσαπ, μια σάλτσα που συνόδευε κυρίως τα ψάρια και παρασκευαζόταν από ξίδι, λάδι, πιπέρι και πολτό από αποξηραμένες αντζούγιες.

Τον 17ο αι., οι Κινέζοι απολάμβαναν κι αυτοί τα ψάρια τους συνοδεία μιας πικάντικης σάλτσας από αντζούγιες, καρύδια, μανιτάρια και φασόλια, την οποία ονόμαζαν ke-tsiap ή kecap.

Στη συνέχεια, η σάλτσα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στη Σιγκαπούρη και στη Μαλαισία, απ’ όπου βρετανοί ναυτικοί την έφεραν και τη διέδωσαν στην Αγγλία. Εκεί πήρε το όνομα ketchup, καθώς και ιδιαίτερη θέση σε όλα τα βιβλία μαγειρικής.

Οι ντομάτες προστέθηκαν στο μείγμα το 1790, στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ. Το 1876, ο Henry J. Heinz κάνει την πρώτη μαζική παραγωγή κέτσαπ, την εμφιαλώνει και κατακλύζει την αγορά, με το διαφημιστικό μότο: «Ευλογημένη ανακούφιση για τη Μητέρα και τις άλλες νοικοκυρές του σπιτιού».

Εκτοτε, η συνταγή του παραμένει η ίδια. Οι ντομάτες είναι πλούσιες σε λυκοπένιο, ένα καροτενοειδές (φυσική χρωστική ουσία) που τους δίνει το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα τους και λειτουργεί ως εξαιρετικό αντιοξειδωτικό κατά του καρκίνου, των καρδιακών παθήσεων και των ελεύθερων ριζών. Απορροφάται, δε, καλύτερα από τα μαγειρεμένα προϊόντα ντομάτας που περιέχουν λίπος, μιας και είναι λιποδιαλυτό.